Çanakkale sergisini geziyordum. Boncukla işlenmiş cüzdanın önüne gelince duraksadım. Anne tarafımdan Kadir dedem, baba tarafımdan Mevlüt dedem aklıma geldi. Birisi Yemen, diğeri Çanakkale cephesinde şehit düşmüş. Geriye yetim çocukları kalmış.Halet-i ruhiyelerini düşündüm. Savaş hali ve onların geriye dönme ümitleri. Sıla özlemi, çocuk özlemi. Karışık duygular. Ve şehitlik.
İşte o şehitlerden biri de meçhul Mehmet. Sevgili yari Meryem’i hatırlamak için kalpten kalbe el uzatmış. Sanki Meryem’in eline dokunacakmış gibi.
Abdullah Kargılı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder